Vertellen hoe je je voelt is voor een kind niet altijd even makkelijk. Het is echter wel belangrijk uiting te leren geven aan je gevoelens. Ik weet een hele simpele en leuke manier om kinderen hierbij te helpen. Vandaag deel ik met jullie hoe ik dit doe zodat jij het ook met jouw kind kan gaan doen!
Wat je heb je nodig?
- Emotiekaarten of zelfgetekende of geprinte zonnetjes met emoties.
- Een plek om ze neer te leggen.
- Eventueel een zelfgemaakte ‘meter’- zie foto.
Hoe werkt het?
- Afhankelijk van de leeftijd van je kind leg je een aantal zonnetjes op tafel. Bij jongere kinderen zijn de vier basisemoties in het begin voldoende. Sommige kinderen vinden het prettig om zelf de kaartjes in een stapeltje in hun hand te houden en vanuit daar te kiezen, maar mijn ervaring is wel dat ze dan soms snel voorbij gaan aan bepaalde zonnetjes. Door ze op tafel te leggen kan je er makkelijker iets langer bij stilstaan. Wil jouw kind de zonnetjes in de hand, gewoon toestaan, dit is geen strijd waard.
- Als je wil kan je de meter ook vast op tafel leggen. Laat je kind die zonnetjes kiezen die nu (of vandaag) bij hem horen. Ik vermijd meestal om te vragen: hoe voel jij je, zoek daar maar zonnetjes bij.’ Je kan dit wel vragen, maar het is vrij direct en een minder directe aanpak zoals ‘zoek de zonnetjes die het meeste bij je passen nu’ werkt voor hoogsensitieve kinderen vaak beter.
- Laat je kind de zonnetjes langs de meter leggen. Als je kind de zonnetjes gekozen heeft die bij hem passen, dit kan er eentje zijn of (bijna) allemaal, dan laat ik deze zonnetjes langs de meetlat leggen. Hoe hoger op de meetlat hoe sterke het gevoel wordt ervaren.
- Vat samen wat je ziet. Zeg zoiets als: ‘ ah, ik zie een heel blij zonnetje, een beetje verdriet en ook wat verlegenheid’.
- Dan zeg ik vaak vriendelijk ‘vertel’ of ik vraag: ‘bij welk zonnetje wil je beginnen om over te vertellen?’ Laat je kind rustig vertellen en accepteer het ook als je kind geen zin heeft om te vertellen. Het is misschien al heel knap dat je kind de moeite heeft willen doen om zijn gevoel te vertalen in de zonnetjes en dit is wellicht voorlopig ook het hoofst haalbare. En dat is prima. Wil je kind er wel over vertellen dan kan je rustig eens kijken hoeveel je kan doorvragen. Zorg er voor dat je bij weerstand direct stopt.
- Je kan de oefening eindigen met iets als: ‘dank je, fijn dat je wilde vertellen en laten zien hoe het met je is’.
Dit is echt ideaal voor kinderen om mee aan te geven hoe het met ze is en om leuke gesprekken mee te starten. Ik maak in mijn werk heel veel gebruik van de zonnetjes van praktijk Eigentijdse Kinderen van Juliska Bacher. Dat zijn kaartjes en op ieder kaartje staat een zon met een andere emotie. In het begin tekende ik ze zelf, maar dat werd toch vaak een beetje lelijk. Maar goed, ik ben dan ook niet van de nette afwerking. Meer een slordervos, zeg maar. Overigens gebruik ik ook steeds vaker de kleurenmeter, vooral bij kinderen die heel boos kunnen worden. Hierover ga ik vast een keer een blogartikeltje schrijven.
Waarom praten over gevoelens?
Is het echt nodig om te praten over gevoelens? Wat als je kind er gewoon niet zo van houdt? Natuurlijk heb je altijd verschillen tussen kinderen: de een gebruikt taal nu eenmaal gemakkelijker dan de ander. We komen daarnaast allemaal uit andere familieculturen. In de ene familiecultuur is praten over wat je voelt veel gebruikelijker dan in andere familieculturen. Tegelijkertijd is het toch altijd aan te raden om kinderen te helpen bij het leren verwoorden van wat ze voelen. Het woorden geven aan wat je voelt is heel belangrijk bij het leren reguleren van emoties. Het kalmeert een brein in stress en levert een grote bijdrage in het voorkomen van overprikkeling. Daarnaast draagt het bij aan het vormen van fijne vriendschappen en een goede samenwerking met anderen.
Ga jij deze oefening uitproberen? Ik zou het heel leuk vinden als je je ervaring met me wil delen op Facebook, Instagram of hieronder bij de comments.
Heel veel groeten,
Josja
