Ervaringen van ouders

Wie is de baas?

Kinderen met een sterke wil, ze willen vaak meer dan jij goed vindt. Want jij hebt ook jouw grenzen. Maar o, wat kan het een strijd opleveren. Welke strijd ga je aan en welke laat je gaan? En: worden ze dan niet de baas in huis? Lees hier de ervaring van moeder Sarah met haar kind met een sterke wil. Geschreven door Jennie Heuwekemeijer.

Rustig wakker worden is er bij ons thuis niet altijd bij. Om kwart over 6 schreeuwt Lucas vol energie dat hij wakker is. Hij heeft zijn dag al uitgedacht en die voldoet uiteraard niet aan mijn invulling van de dag.  ‘Waar ga ik vandaag naar toe?’ Vraagt hij. ‘Naar het kinderdagverblijf’ roep ik terug vanuit mijn bed. ‘Ik ga niet naar het kinderdagverblijf, ik wil naar oma!’ Schreeuwt hij woest. ‘Laten we eerst aankleden en een broodje eten.’ Zeg ik opgewekt, vastbesloten mij niet uit het veld te laten slaan deze ochtend.

Mijn lieve kleine Lucas heeft nogal een eigen wil en is daar met geen tien paarden vanaf te krijgen. Daarbij, als je hem iets weigert of hem na enige tijd toch boos zegt dat het NU klaar is, dan eindigt dat meestal in een enorme tranenzee, want Lucas kan er beslist niet tegen als we boos op hem worden.

Geven en nemen
Wij hanteren dus thuis het principe van geven en nemen. Niet iets dat opvoedkundig bij iedereen in de smaak valt, maar hé het is mijn kind en ook hier geldt: de beste stuurlui staan nog altijd aan wal. En nee Lucas is niet perse een opstandige peuter er valt eigenlijk best prima met hem te praten (kwestie van timing) en dit soort ochtenden ontstaan meestal doordat hij het juist heel spannend vindt op het kinderdagverblijf. Hij vindt het er erg druk en heeft veel moeite met afscheid nemen. Het duurde even voordat we dat door hadden… En ja ik laat hem in zijn laarzen en met zijn dinopak naar de opvang gaan en soms eens in zijn slaapzak op de bank een broodje eten, maar in ruil daarvoor staan we wel (bijna) altijd op tijd buiten en kan er weer gelachen worden. “Goeie deal??” is een veel gebruikte uitspraak binnen ons gezin, die Lucas ook al vanaf zijn tweede vakkundig inzet. Ik kan er wel om lachen.

Laat jouw kind gelukkig zijn
Ik las ooit dit interessante stukje in een artikel over hooggevoelige kinderen met een sterke wil: ‘Vraag jezelf af of iemand er schade van ondervindt! Zo niet: gewoon doen. Het is vaak de norm die je weerhoudt. En zeker als hoogsensitieve ouder is het best lastig om tegen de norm in te gaan. Je hebt al snel het gevoel dat mensen je afkeuren en dat je het niet goed doet.

Laat kinderen ervaren. Willen gaat over verlangens en verlangens realiseren maakt een mens gelukkig. Niet alles kan je toestaan. Maar veel wel. Je zegt nee als je kind van 5 zelf naar de winkel wil en het moet dan alleen een grote weg over. Maar je kan wel JA zeggen door hem te helpen met oversteken. Of met hem samen te gaan oefenen met boodschappen doen.’

Het sterkte mij als ouder om te weten, dat het voor deze groep kinderen juist goed is om af en toe mee te bewegen.

Soft of sterk
Ben ik dan soft dat ik mijn kind geregeld gewoon zijn zin geef? Volgens sommigen wel. Ik zou voet bij stuk moeten houden, mijn kind harder aan moeten pakken en vooral moeten laten zien wie de baas is! Je moet de geschokte gezichten eens zien als ik mijn driftige zoon op schoot neem en knuffel in plaats van in de hoek smijt.

Zo dacht Lucas laatst dat hij uitgelachen werd. Hij werd kwaad en begon naar ons te slaan, schoppen en spugen. In het begin kreeg hij direct straf, met nog een veel grotere woedeaanval tot gevolg. Tegenwoordig zeg ik, toch streng (jaja), kom jij eens onmiddellijk bij mama! Ik zet hem op mijn schoot, kalmeer hem eerst en dan leg ik hem uit waarom dat echt niet kan. Doordat ik hem niet meer afwijs, hij voelde zich immers al enorm afgewezen en gekwetst, kalmeert hij redelijk snel. Daarbij luistert hij geduldig naar mijn uitleg en toont zijn berouw, want hij wil helemaal niet dat we boos op hem zijn.

En is mijn kind dan thuis de baas? In mijn beleving heeft alleen een hond een baas, maar goed dat zal wel aan mij liggen. Ik kies liever voor de harmonie binnen ons gezin en dat betekent voor mij dat iedereen zoveel mogelijk zichzelf kan zijn.

Ik vind het belangrijk dat mijn kinderen weten hoe ze zich horen te gedragen, maar dat ze ook in juni in hun pietenpak naar de supermarkt kunnen. En misdraagt onze kleine draak zich weer eens, dan is mijn doel dat hij snapt dat hij dat niet meer mag doen ongeacht hoe ik dat doel bereik en ongeacht wat mensen daarvan vinden. Dat vind ik persoonlijk best sterk van mijzelf!

Sara, moeder van Sophie (7 jaar) en Lucas (3 jaar).

Wil jij ook meer weten over hooggevoeligheid bij kinderen? Lees dan dit artikel: Het hoogsensitieve kind of bestel het boek over hoogsensitieve kinderen met een sterke wil.

 

Tot de volgende blog!

2 reacties op “Wie is de baas?

  1. josja schreef:

    Dank je wel voor je mooie reactie!

  2. Marina schreef:

    Precies zo omschreven als ik het ervaar met mijn zoon Sven. Weerbaar zijn tegen wat de buitenwereld vind is lastig. Zo fijn dat Josja mij kon helpen dat in te zien en uit te gaan van mijn en mijn zoontje onze eigen krachten

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.