Zoals ik al eerder heb laten weten plaats ik vrijwel iedere week een blogartikel dat al eerder is verschenen. Toen ik Hoogsensitief.nu oprichtte, een platform dat ik inmiddels weer mee ben gestopt, toen schreef ik samen met Jennie Heuwekemeijer verschillende blogs voor hoogsensitieve personen. De blog die ik hieronder met je deel is een ervaringsverhaal van een HSP die haar best doet goed voor zichzelf te zorgen. Veel plezier met lezen 🙂 En ja, de foto kan eigenlijk écht niet meer. Maar…..omdat ik al predik dat het niet altijd perfect hoeft, houd ik de originele foto in ere.
Het is alweer 3 maanden geleden dat ik dolblij de telefoon ophing. Ik heb promotie gemaakt! Naast mijn werk voor de klas, ga ik ook een team van docenten begeleiden en trainen. Mijn ouders waren enorm trots toen ze het hoorden en ook mijn vrienden waren vol lof. Zie je wel, dacht ik toen nog, het is goed dat ik er voor gegaan ben!
Nu zijn we 3 maanden verder en ik heb zojuist aangegeven dat ik het alleen bij het lesgeven houd. Wat een opluchting!
Toen de vacature voorbij kwam twijfelde ik al enorm of ik het wel moest doen. Ik vind mijn werk voor de klas vaak erg druk en vermoeiend, en tegelijkertijd leek het mij ook een enorme uitdaging en juf is ook maar juf. Al mijn vriendinnen hebben indrukwekkende titels zoals ‘Global conversations en benefits specialist’ of nog zo’n mooie ‘Business Development director’. Tja, dan klinkt juf toch een stuk minder interessant, maar ik heb besloten dat ik dat gewoon prima vind.
Vol enthousiasme begon ik 2 maanden geleden aan mijn nieuwe functie, maar al snel merkte ik dat ik het lastig vond om voor een groep volwassenen te staan. Het maakte mij onzeker. Ook de extra uren die ik erin moest steken gingen ten kosten van mijzelf. Ik was na 3 weken al volledig uitgeput en zat huilend bij mijn coach. Wat moest ik nou doen? Ik wilde dit toch zo graag? En wat nou als ik een burn-out zou krijgen of erger nog ermee zou stoppen, wat zouden anderen daar wel niet van denken?
Mijn coach gaf aan dat veel mensen zich, net als ik, wel afvragen of ze iets kunnen, maar niet of ze iets ook echt graag willen. Of het bij ze past. Ook ik heb lang getwijfeld of ik het wel zou kunnen. Ik heb het er met veel mensen over gehad en allemaal hadden ze er het volste vertrouwen in. Ik heb mij inderdaad nooit afgevraagd of het wel bij mij past en nu ik deze vraag aan mijzelf stel is het antwoord eigenlijk volmondig NEE. Ik ben wat onzeker en begeef mij liever op de achtergrond. Dat maakt deze functie heel uitdagend, maar ik voel mij er totaal niet prettig bij. Daarbij besteed ik mijn vrije tijd veel liever aan het lezen van een goed boek, dan dat ik in mijn avonduren ook nog werk.
De vraag was dus eigenlijk niet of ik het wel kon, maar of het wel bij mij paste en of ik het wel wilde. En ja, ik wilde de lovende woorden van anderen, maar nee, ik wilde zelf deze hele functie niet. Het was dus niet moeilijk om aan te geven dat ik graag een stapje terug deed.
En weet je wat nou het bijzondere was? Zowel mijn vriendin de HR manager als mijn vriendin de Sr. Trade marketeer waren vol ontzag, toen ik ze vertelde dat ik een stap terug ging doen. Zij zouden nooit eerlijk durven toegeven dat het ze te veel werd, maar o wat hadden ze ook graag wat meer tijd voor zichzelf. Zo zie je maar.
De vraag of iets bij mij en mijn leven past, zal ik niet gauw meer vergeten en ook stellen als ik weer eens in wil stemmen met het wilde idee om met een camper door Zuid-Amerika te trekken. Ik vraag mij nog steeds af….WAAROM?! En het simpele antwoord is, ik wilde net als anderen ook eens iets avontuurlijks doen. Ik dacht dat ik het wel kon. Dat was ook zo, maar leuk was anders! Volgend jaar weer gewoon naar Limburg!
Lieve groeten, Amanda
29 jaar oud, (nog) vrijgezel en docent op een basisschool.
